–Bałam się kolejnej nadchodzącej chwili #12

                    Uwaga!
Rozdział zawiera wątki seksualne. 
(przeczytajcie notkę pod rozdziałem)
~

 Próbowałam się wyrwać z nieznanych mi dotyków, jednak bezskutecznie. Ręce tej osoby były zbyt silne. Krzyczałam, aby mnie puścił. Zaciągnął mnie do na tyły auta i rozkazał ruszyć. Samochód ruszył z piskiem opon. Nie potrafiłam rozpoznać twarzy tego człowieka, ponieważ miał na sobie czarną maskę.  Podszedł do mojego smukłego ciała i zawiązał mnie liną. Wierz mi lub nie, próbowałam wszystkiego.

-Nie ruszaj się, suko.  –zasyczał do mnie. Jego głos był w pewnym sensie dziwny. Doskonale było słychać australijski akcent. Był niski. Mogłam stwierdzić, że skądś znam ten głos, ale to były tylko moje spostrzeżenia.  Chciałam udawać silną, ale niestety, nie udawało mi się to. Pojedyncze łzy spływały mi po policzkach. –Ale będzie z ciebie dobra dziewczynka. Sprawdzimy później, w moim łóżku. –powiedział, po czym zbliżył twarz do mojej. Chwycił za mój podbródek i dodał –nie martw się, twój chłopak nam nie przeszkodzi.  Będziesz moja. –wypowiedział te słowa z satysfakcją. Mi natomiast chciało się wymiotować. Nie mam pojęcia, co on właściwie sobie o mnie myślał. Pewnie to, co wszyscy. Nienawidziłam tego faktu, że wszyscy uważali mnie za dziwkę. Przecież byłam normalną dziewczyną, z marzeniami.  Moje rozmyślania nad tym wszystkim przerwało gwałtowne hamowanie.  Mężczyzna chwycił moje ramie i je mocno ścisną.

-Wysiadaj. –rozkazał. Niechętnie wykonałam to polecenie. –Grzeczna dziewczynka. –na te słowa przewróciłam oczami. Zauważył to. Kurwa mać. –Nie przewracaj na mnie oczami! –wykrzyczał mi w twarz. Podniósł rękę i z całej siły uderzył mnie w policzek. Zasyczałam z bólu. Złapałam się za obolały policzek, a na niego starałam się popatrzeć najgorzej, jak potrafię. Kretyn się zaśmiał w odpowiedzi.  –Chodź, nie będę marnował czasu na taką sukę, jaką jesteś ty. Dziś sobie coś wyjaśnimy. –powiedział. Te słowa wywołały u mnie niepokój.  Ponownie złapał mnie za ramię i zaczął mną szarpać. –Albo będziesz mnie słuchać, albo będzie z tobą źle. –wyszeptał mi do ucha, po czym z kieszeni wyjął broń. Naładował  i strzelił w pustą przestrzeń. Przestraszyłam się, ale musiałam udawać silną.  W końcu zamknął te ohydne usta i zaprowadził mnie do opuszczonego domu. Z zewnątrz wyglądał, jakby był spalony. Nikt prawdopodobnie nie przypuszczałby, że tutaj jest gang. Prowadził mnie wzdłuż prawie niekończącego się  korytarzu.  Bałam się kolejnej nadchodzącej chwili. Bałam się nawet o swoje życie. Ja, bojąca się o życie? Wiem, to dziwne.  Wręcz nie do zrozumienia…  

 Mężczyzna w czarnej masce chwycił za klamkę. Ku mojemu zdziwieniu, ten pokój był całkowicie w porządku. Pośrodku stało wielkie łóżko, ściany były wypełnione kolorem beżowym.  Popatrzyłam się na niego ze zdziwieniem.

-Połóż tam się, kurwa. –wykrzyczał mi w twarz. Nienawidziłam, gdy ktoś na mnie krzyczał. To było dla mnie takie stresujące. Wykonałam polecenie. W tej chwili zaczął ściągać swoją kominiarkę.  Niepewnie obserwowałam każdy jego ruch.  Osoba, którą ujrzałam, była prawdopodobnie ostatnią na liście moich podejrzeń. Nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. Jasne włosy i  jasna karnacja. Szare, jak kryształ, oczy.

-Simon?! –krzyknęłam. – Co do… -miałam dokończyć, ale wyciągnął broń z kieszeni i celował we mnie. Przełknęłam ciężko ślinę.  Co on właściwie sobie myślał?  Okej, gdyby to zrobił, byłabym w innym świecie. W świecie bez żadnych jebanych idiotów. Byłam ciekawa co z Justinem. Czy on w ogóle jeszcze żyje. Postanowiłam zapytać, choćby to miały być moje ostatnie słowa. –Mogę o coś zapytać…? –wyszeptałam.

-Co kurwa może chcieć taka dziwka, jaką jesteś ty? –wysyczał.

-Justin… Co z nim? Żyje?

-Może żyje, a może nie. Nie powinno to ciebie obchodzić –odpowiedział. Chwilę później zaproponował mi coś, czego obawiałam się najbardziej. –Chcesz go zobaczyć? Mam pomysł… Zrobisz mi dobrze, a ja cię do tego twojego psa zaprowadzę. –powiedział, po czym się zaśmiał. Na same słowa „zrobisz mi dobrze” chciało mi się wymiotować. Nie miałam wyboru. Powoli pokiwałam głową.  Zaśmiał się bezczelnie i podszedł do mnie.  Zaczął zdejmować swoje spodnie. Na samą tą myśl, co zaraz zrobię, robiło mi się niedobrze. Chciałam tylko zobaczyć człowieka, który dawał mi szanse do życia. Simon ściągnął z siebie bokserki. Ku mojemu zdziwieniu, jego penis nie był taki wielki. Ha, czyli to nie musiało być takie trudne… Uklękłam i z wielkim obrzydzeniem zaczęłam robić mu loda. Chciałam to jak najszybciej skończyć. Wydawał  z siebie obrzydliwe jęki.  Dłuższą chwilę później powiedziałam mu, że koniec. Nie zgodził się. Poirytowana, zaczęłam to robić z powrotem.  Nieoczekiwanie, zaczął mówić.

-Dobra, dziwko. Wystarczy. Wstawaj –ścisnął mi ramię i doprowadził mnie do pozycji stojącej. Zasyczałam z bólu. Chciałam tak bardzo umyć swoje ohydne usta. To, co właśnie zrobiłam, obrzydzało mnie. Straciłam szacunek do własnej siebie. Nienawidziłam siebie za to, ale wiedziałam, że nie mogę stracić ostatnią osobę, na której mi coś zależy. –zaprowadzę cię do tego kochasia, suko. –powiedział, jak typowy zazdrosny facet. Słowa, które powiedział na końcu totalnie mnie ucieszyły, chociaż zrobiłam taką okropną rzecz. Simon pociągnął za klamkę. Znów podążałam wzdłuż ciemnego korytarza. Gdy byliśmy na końcu, otworzył drzwi. Sprowadził mnie w dół schodów. 

 Pomieszczenie było tak zimne, że spokojnie mogłabym pomylić to z najmroźniejszą zimą. Oświetlenie było bardzo słabe. Nagle usłyszałam ciężkie oddychanie. Justin.

Leżał pośrodku tej  piwnicy.  Był cały posiniaczony i miał na ciele wiele ran. Krew lała się strumykami z jego prawego ramienia.

-Justin! –podbiegłam do niego i zaczęłam go dokładniej oglądać. Widać było, że wykorzystywał swoje ostatnie siły na to, żeby się uśmiechnąć. Z oczu leciały mi  łzy. Znów kogoś zraniłam. To był kolejny powód, aby odejść. –Co ja ci zrobiłam… To wszystko moja wina.

-Nic… nie jest twoją… winą –mówił to powoli, z niewielkimi odstępami. Chciałam, aby nic nie było moją winą.

-Tak bardzo cię przepraszam…- po wypowiedzeniu tych słów moje usta wylądowały na jego. Nie mogłam opanować łez, a stojący obok Simon tylko wydawał z siebie okropny śmiech.

-Może powiesz o naszej przygodzie, Molly? – powiedział z szyderczym uśmieszkiem Simon. Kurwa, czy on nie może się zamknąć choć na chwilę? Justin popatrzył na mnie pytająco. Wzrokiem próbowałam dać mu znać, żeby nie wierzył w jego słowa.   –Powiedź mu, jak bardzo dobrze mi zrobiłaś.

-Zrobiłam to dla Justina, nie dla ciebie, ty podły debilu. –wykrzyczałam w jego kierunku. Chwilę później bardzo tego żałowałam. Simon wyciągnął broń,  naładował i wycelował w moją stronę. W moich oczach był tylko strach. Panicznie bałam się o życie Justina. Nie swoje.

-Powtórz to, a pożegnasz się ze swoim życiem, suko. –krzyczał. –No, chyba, że chcesz, aby ten twój pies  zdechł?! –dodał po chwili. Celował w kierunku mojego  chłopaka. Tak, chłopaka.  Nie mogłam znieść myśli, że zaraz jego życie się skończy. Nie teraz, nie dziś.

-Nie chcę. Na pewno nie on. Zrobiłam to tylko i wyłącznie, żeby się z nim zobaczyć. Brzydzę się siebie. Nie robiłam tego wcześniej i na pewno więcej nie będę tego robić –powiedziałam ze łzami w oczach.

-Uważaj, bo ci uwierzę, kurwo. Jeśli chcesz, aby on żył, to musisz robić rzeczy, o których nawet nie śniłaś. Jebana dziwka –wysyczał i zaczął kierować się do wyjścia. –Zostaniecie tutaj na noc, dzieciaki. –powiedział, po czym zatrzasnął z hukiem drzwi.

-Justin… -wyszeptałam do jego ucha. –Jest mi tak bardzo przykro.

-Nic się nie stało. Kocham cię, wiesz o tym, prawda? –powiedział z lekkim uśmiechem na twarzy. Jego oczy były, jak najpiękniejsze diamenty na świecie.

-Muszę ci coś powiedzieć. –powiedziałam te słowa bardzo wolno. Bałam się jego reakcji. W sumie, sama byłam ciekawa, czy to jest prawda, czy tylko mój mózg tak działał. Justin dał mi znak, abym mówiła. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam te dwa, ciężkie dla mnie słowa.

-Kocham cię.

 ~

PRZEPRASZAM WAS!

Boję się, jak zareagujecie na ten rozdział. Boję się, że stracę czytelników. :(

Jest mi tak cholernie przykro, ale w pewnym sensie podoba mi się ten rozdział. Mam wrażenie, że akcja zbyt szybko się rozwija. No, ale Marcelina i Justyna nie mogą zaczekać kilka dni, abym na spokojnie napisała. Siła przyjaciół. :))))
Przepraszam również za błędy.

Bardzo proszę o jeden, krótki komentarz. To tak bardzo mnie motywuje i sprawia coraz rzadziej widywany uśmiech na mojej twarzy.

Kocham was, Julia x